Cumhuriyet Halk Partisi ender görülebilen bir zihin konforuna sahip. CHP’yi idare edenler hiçbir zaman hayal kırıklığına uğramıyorlar. Seçimler hangi şartlarda yapılırsa yapılsın 20-25 bandı ne aşağı ne yukarı sapmadan CHP’ye beklediği pozisyonu veriyor.
Hayal kırıklığına uğrayan iki büyük kesim ise Kürt Hareketi ve Hizmet Hareketi..
Kendi gündemine odaklanmış bu iki hareketin, toplum konusunda büyük hayal kırıklığı yaşadıkları ortada.
Özellikle Güneydoğu’da ve Doğu’da Kürtlerin tamamen ve her şartta yanında olduğunu düşünen, olacağını hesaplayan Kürt hareketi; devlet tüm sertliğini kullandığında kitleler tarafından yalnız bırakıldı. Selehattin Demirtaş’ın evinden alınıp götürülmesi gibi kabullenilemeyecek bir durumda verilen tepkiye cılız demek dahi zordu.
Şehirlerin yerle bir edilmesinden, mahallelerin haritadan silinmesine, Kürt siyasetçilerin kafilelerle tutuklanmasına kadar Erdoğan Rejimi şiddet eşiğini sürekli test etti ancak Kürt halkının tepkisizliği değişmedi.
Kürt hareketinin Kürt halkını tanıyamamış olduğunu böylece gördük.
Hizmet Hareketi’ne gelince…
“Necip-vefalı” gibi sıfatları kullanmadan ağza alınmayan “Anadolu insanı” tarafından ortada bırakılmaktan öte durumda cemaat.
Erdoğan rejiminin ortaya saçılan günahlarını görünce “Anadolu insanının” yüzünü çevireceği üzerine yürütülen düşüncelerin tamamı boş çıktı. Halkın bir gün gerçekleri göreceğine olan inanç da OHAL döneminde komşuları tarafından ihbar edildiklerini gördüklerinde çöktü.
Toplumu anlayamak çözümsüzlüğü derinleştiriyor. Şerif Mardin’in vefatının ardından yazılanlar, ömrünü toplumu anlamaya adamış sosyologlara nasıl da ihtiyacımız olduğunu gösteriyor.
Erdoğan Rejimi, siyasetini anket sonuçları üzerinden üretiyor. Tarihsel olarak toplumu anlamasalar da gündelik olarak toplumun nabzını tutabildiklerini söyleyebiliriz.
Kürt Hareketi’nin ve Cemaatin makro planda yapamadığı sosyolojik okumayı, Erdoğan rejimi gündelik anketlerle yapabildi ve istediği sonuca ulaştı.
Aslında Kürt hareketi de Cemaat de geniş bir istişare kültürüne sahip. İki hareket de dar ve geniş sayısız toplantı ve organizasyon yapmakta öteden beri.
Masaya gelen bilgilerin “kulağa hoş gelen şeyler” olduğu ortada. Ancak kasıttan ziyade toplumu kendi gözlüğüyle okuma hatası sözkonusu.
Cemaatin ortak akıl oluştururken, yetiştirdiği akademisyenlere neredeyse hiç söz vermediğini geçmişten beri hayretle izliyorum. Hatta Gülen Hareketi’nin şu an yetiştirdiği en önemli siyaset bilimcilerden biri “Kimsenin benim fikrimi sorduğunu görmedim” demişti.
Şu an Avrupa’da bir üniversitede hocalık yapan bu siyaset bilimcinin kapısının halen daha çalındığını zannetmiyorum.
Toplumsal dinamikleri sosyolojik olarak izleyen kişilerin kapısı çalınmayınca, kapalı devre yaşayan kadronun kararlarıyla yanlış bir toplum okuması yapıldı.
Kürt hareketi siyasi kadro yetiştirmek için yıllarca süren emekler sonucunda Selehattin Demirtaş gibi meyveler aldı ama onları karar mekanizmalarında düşük ağırlıkta tutup 7 Haziran sonrasındaki gibi akla ziyan stratejiler üretti. Üretmeye de devam ediyor.
Cemaat ise Türkiye’de ve dünyada önemli konumlara yükselen eğitimli kadrosunu, entelektüellerini kendi mesleki kariyerleriyle baş başa bırakmış durumda.
Afganistan’da Gülen Hareketi’nin lisesinde okumuş, ardından Türkiye’de iyi bir üniversite bitirmiş, şu an Amerika’nın en büyük devlet üniversitelerinden birinde hocalık yapan Afgan bir akademisyenle konuştum birkaç hafta önce.
Yaklaşık 1 saat cemaatin dünü ve bugününü anlattı. Çok önemli gözlemleri vardı ama işin tuhafı bunları ilk kez bana anlatıyordu. Kapısını kimse çalmamıştı. Bu adamlar cemaatin geleceği olmayacaksa neden Taliban varken Afganistan’a gidip o çocuğu okutmuşlar anlamak mümkün değil. Afganistan’da toprak damlı evden aldıkları bir çocuğu dünyanın ilk 20’sine giren üniversitede hoca yaparak bir mucizeye imza atmak mıdır amaç?
Bir çeşit “hoşa gideni duymaya kurulu sistem” Kürt hareketinin ve Hizmet hareketinin omurgası durumunda ve Türkiye’nin umudu olan potansiyeli bloklamaktan başka işe yaramıyorlar.
